Te midden van oplaaiende conflicten en problemen als honger, armoede en nu ook de coronapandemie klinken echter ook stemmen van hoop. Stemmen van kerkelijke medewerkers die zich actief inzetten voor vrede tussen christenen en moslims en tussen etnische groepen. Want alleen samen kan men de problemen het hoofd bieden.
Zuster Maria Vitalis Timtere, Nigeria
Van gezondheidskwesties en hygiëne weet zuster Maria Vitalis Timtere alles af. De verpleegkundige en vroedvrouw werkt in een ziekenhuis van de kerk in Yola in het noordoosten van Nigeria. Ze zorgt ook voor families die gevlucht zijn voor Boko Haram en al jaren in provisorische hutten wonen op het terrein van de kerk. “Ik ging naar de gezinnen. Als eerste spraken we over hygiëne en gezondheid. Daarna echter vertelden de mensen mij hun verhalen van vlucht”, bericht zuster Maria. “Ik luisterde en bemoedigde hen om niet op te geven.”
“Wij bidden dat deze ziekte snel voorbij zal zijn.”Zuster Maria Vitalis Timtere
Niet opgeven is ook nu met de coronacrisis het motto. “Iedereen is bang en ik voel dat de angst velen van ons eerder zal doden dan het virus zelf”, vertelt ze. Uit vrees voor besmetting gaan er minder zieken en zwangere vrouwen naar de ziekenhuizen. Overal waar ze dat kan, geeft zuster Maria informatie over hoe men zich kan beschermen. Maar het is voor veel mensen moeilijk zich daaraan te houden. “Ik geloof dat kinderen het serieuzer nemen dan veel volwassenen. Mijn neefje, 5 jaar oud, weigerde zijn moeder een hand te geven. Dat had hij op school geleerd. ‘Geen hand geven’, riep hij toen ze hem haar hand toestak”, schrijft zuster Maria en: “Wij bidden dat deze ziekte snel voorbij zal zijn.”